ตัวอย่าง

ตัวอย่าง : 

1 الصمة  เป็นเครื่องหมายของการ رفع เช่น قام زيدٌ    คำว่า زيد ตกอยู่ในตำแหน่ง رفع (เนื่องจากเป็น فاعل)

           ดังนั้น จึงต้องอ่านด้วยการ رفع ซึ่งเครื่องหมายของการ رفع ได้แก่ ฎอมมะห์

ถามว่าทำไมต้องเป็น ฎอมมะห์ เพราะ เครื่องหมายการ رفع มี ฎอมมะห์ , วาว , อาลิฟ, นูน

เหตผลก็คือ คำแต่ละคำ จาก اسم และ فعل ที่ถูก رفع จะมีเครื่องหมาย ประจำตัวของมัน เวลาถูก رفع เช่น زيد เป็น مفرد مذكر ( คำนามเอกพจน เพศชาย ) เวลา رفع จะแสดงด้วย   เครื่องหมาย

ฎอมมะห์

( ต่อไปจะชี้แจงรายละเอียดเรื่องนี้ตามลำดับ )

فَأَمَّا اَلضَّمَّةُ: فَتَكُونُ عَلَامَةً لِلرَّفْعِ فِي أَرْبَعَةِ مَوَاضِعَ : فِي اَلِاسْمِ اَلْمُفْرَدِ ،  وَجَمْعِ اَلتَّكْسِيرِ

 ، وَجَمْعِ اَلْمُؤَنَّثِ اَلسَّالِمِ،    وَالْفِعْلِ اَلْمُضَارِعِ اَلَّذِي لَمْ يَتَّصِلْ بِآخِرِهِ شَيْءٌ.

        ดังนั้น สระดอมมะฮ์นั้น มันเป็นเครื่องหมายบ่งบอกถึงการรอเฟาะที่ 4 สถานที่ คือ ใน..
1- อิเซมมุฟรัด (คำนามเอกพจน์) 

 เช่น    

2 - ญัมอ์ตักซีร หรือเรียกกันว่า ญาเมาะตักซีร (คำนามพหูพจน์แผลงรูป)

  เช่น   

3 - ญัมอ์มุอันนัษสาลิม หรือเรียกกันว่า ญาเมาะมุอันนัษสาลิม(คำนามพหูพจน์เพศหญิงแท้)

 เช่น   

4 - ฟิแอลมุฎอเรียะ (คำกริยาปัจุบันกาลหรืออนาคตกาล) ที่ไม่มีสิ่งใดมาติดที่ท้ายคำของมัน

เช่น

وأما الواو فتكون علامة للرفع في موضعين : في جمع المذكر السالم وفي الأسماء الخمسة           ، وهي : أبوك وأخوك وحموك وفوك وذو 

2) อักษรวาว  เป็นเครื่องหมาย รอฟอฺ ใช้ได้ 2 แห่งคือ

2.1- جمع المدكرالسالم คำนามที่ชี้มากกว่าสอง (พหูพจน์เพศชาย ) ที่ไม่ทำให้รูปของเอกพจน์เปลี่ยนแปลงไป  เช่น 

2.2- คำนามทั้ง5 (الأسماءالخمسة) คือ  
أبوك บิดาของท่าน
أخوك พี่น้องของท่าน
حموك ญาติฝ่ายสามีของเธอ
فوك ปากของท่าน
دومال ผู้ที่มีทรัพย์

เช่น  

3) อักษรอลีฟ เป็นเครื่องหมาย รอฟอฺ ใช้ได้ 1 แห่งคือ
ألاسم المثني คำนามที่ชี้สอง (ทวิพจน์ )

เช่น

4) อักษรนูน เป็นเครื่องหมาย รอฟอฺ ใช้ได้ 1 แห่งคือ
คำกริยาทั้ง5 (الأفعال الخمسة ) คือ คำกริยา مضارع ที่อักษรท้ายของมันติดต่อกับอลีฟที่ชี้สอง (ألف الاثنين ) วาวที่ชี้หลายคน (واوالجماعة ) ยาอฺที่โต้ตอบกับเพศหญิงหนึ่งคน (ياءالمخاطبة )

เช่น